دیگ های آبگرم در واقع آب را «جوش نمی دهند». آنها آب را تا 140-180 درجه فارنهایت گرم می کنند. یک پمپ الکتریکی برای فشار دادن آن آب گرم به سرتاسر خانه مورد نیاز است.
از طرف دیگر دیگ های بخار آب را از نقطه جوش گذشته حرارت می دهند تا بخار تولید کنند. سپس بخار از طریق رادیاتورها یا سیستم های کف تابشی در سراسر خانه پخش می شود.
از آنجایی که برای جوشاندن آب انرژی بیشتری نسبت به گرم کردن آن صرف می شود، دیگ های بخار معمولا کارایی کمتری دارند. با این حال، گرم کردن آب به بخار، فشار داخل سیستم را افزایش می دهد، به این معنی که دیگهای بخار نیازی به جذب انرژی اضافی یک پمپ گردشی ندارند.
دیگ های بخار فقط گرما در مقابل دیگ های ترکیبی/سیستم
در حالی که دیگهای بخار سنتی فقط برای تامین گرمایش مرکزی طراحی شده اند، برخی از دیگهای بخار به عنوان یک دیگ آبگرم نیز طراحی شده اند.
بویلرهایی که برای تامین گرمایش و آبگرم طراحی شده اند عبارتند از:
سیستم های کویل بدون مخزن
سیستم های غیر مستقیم
سیستم های کویل بدون مخزن از مبدل حرارتی دیگ برای گرم کردن آب در صورت نیاز استفاده می کنند. یعنی هر بار که شیر دیگ آبگرم را باز می کنید، آب از روی مبدل حرارتی داغ می گذرد، گرم می شود و به شما تحویل می شود.
این روش گرمایش آب در ماه‌های زمستان بسیار کارآمد است زیرا گرمای ایجاد شده توسط دیگ بخار را از بین می‌برد تا خانه شما را گرم کند. از طرف دیگر، در طول ماه های گرم تابستان تبدیل به یک "گوزن انرژی" می شود، زیرا دیگ آبگرم دیگر برای گرما استفاده نمی شود، اما همچنان مجبور است هر زمان که نیاز به خرید بویلر بخار باشد، روشن شود.